پیشینه ی تحقیقات مبتنی بر روش های مختلف آماده سازی سطح فیکسچر
به جز زمینه های قبلی اشاره شده در حوزه ی مهندسی مکانیک، یکی از زمینه های مهم مورد بررسی در ارتباط با ایمپلنت دندان در این حوزه، آماده سازی سطح فیکسچر میباشد. اهمیت این موضوع به این علت میباشد که افزایش کیفیت سطح فیکسچر ایمپلنت و آماده تر شدن آن در هنگام کارگذاری ایمپلنت در لثه، باعث افزایش درصد اتصال و استخوان سازی هرچه بهتر فیکسچر با لثه و استخوان فک خواهد شد. واژه استئواینتگریشن به صورت تجربی به عنوان تماس نزدیک مابین استخوان و ایمپلنت در برش های بافت شناسی توصیف میشود و در اصطلاح کلینیکی به عنوان ثبات یک ایمپلنت در استخوان میباشد. این ثبات بیولوژیکی، یک پیش نیاز برای پروتزهای ایمپلنت دندانی و موفقیت بلند مدت آنها میباشد. فقدان استئواینتگریشن منجر به شکست یا لق شدگی ایمپلنت میشود که با عوامل متعدد در ضمن و بعد از مراحل درمان ایمپلنت میتواند ارتباط داشته باشد. در این راستا محققان، در پژوهش های خود، از روش های مختلفی به جهت افزایش خلل و فرج سطح فیکسچر و در نهایت فعال تر کردن این سطح برای اتصال هرچه بهتر آن به جهت استخوان سازی با لثه انجام دادند. از جمله ی این روش های آماده سازی سطح فیکسچر ایمپلنت میتوان به روش هایی همچون: RBM ، SA ، HA ، TPS ، CA ، SLActive اشاره نمود که به توضیح هر کدام از این روشها به طور مفصل در فصل اول پرداخته شده است. تفاوت هر کدام از این روش های آماده سازی سطح فیکسچر ایمپلنت، در نحوه ی آماده سازی های نهایی بوده و اکثر این روش ها در مراحل ابتدایی آماده سازی سطح از قبیل سند بلاست کردن و… مانند یکدیگر انجام میشوند. روش هایی همچون RBM و SA ، بیشتر در گذشته کاربرد داشته و مورد استفاده قرار میگرفتند؛ اما روش های جدید دیگری همچون HA و SLActive ، به دلیل سرعت و درصد بیشتر اتصال با استخوان لثه، امروزه بیشتر مورد توجه قرار گرفته اند. در شکل انواع روشهای انجام شده در حوزه ی آماده سازی سطح ایمپلنت دندان، بر اساس تعداد مقالات بین المللی و معتبر انتشار یافته، دسته بندی و نشان داده شده اند. از دیگر روشهای آماده سازی سطح ایمپلنت، میتوان به روش CA و… اشاره نمود که تا به حال کمتر مورد استفاده قرار گرفته اند. برای دهه های، ایمپلنت های دندانی با کلسیم یا فسفات کلسیم پوشانده میشدند. اما این روش ها به دلیل سرعت پایین در روند استخوان سازی در هفته های اولیه، جای خود را به دیگر روش ها دادند. شکل، درصد تمایل اتصال استخوان به ایمپلنت در هفته های سپری شده پس از کارگذاری ایمپلنت در لثه، برای روش های اشاره شده ی آماده سازی سطح ایمپلنت را نشان می دهد.
امروزه فرآیندها و روش های مختلف و متنوعی برای دستیابی به مناسبترین سطح از ایمپلنت های دندانی مطرح و مورد بررسی قرار گرفته شده است. اما همچنان بر سر این که کدامیک از فرآیندها و روش های آماده سازی سطح، بهترین و مناسبترین رویکرد به منظور استفاده برای ایمپلنت میباشد، بحث وجود داشته و هنوز به طور قطعی نمیتوان یک روش را در این راستا از لحاظ تمامی ویژگیهای مد منظر برای واکنش با استخوان درون فک برتر دانست. روش های آماده سازی سطح فیکسچر، ابعاد ایمپلنت (طول، قطر، ضخامت)، شکل هندسی بدنه ی فیکسچر (استوانه ای، سیلندری، مخروطی)، همگی از پارامترهای مؤثر در خاصیت استخوان سازی بوده و در مشارکت با نیروهای وارده و خواص مکانیکی ایمپلنت تأثیر گذار میباشند. برای مورفولوژی سطح، باید هم از نظر ساختار نانو میکرو و هم از حیث ساختار ماکرو به جهت همگنی شیمیایی و خواص فیزیکی سطح، بررسی انجام شود. یکی از دلایل اصلی برای تغییرات سطح ایمپلنت ها، کاهش زمان جوش خوردن آنها میباشد. ساختار و سطح انواع فیکسچر بر روی تعامل میان فلز و بافت های زنده تأثیر گذار خواهد بود. زبری سطح، باعث بالا رفتن (TGF-B) که یک هورمون رشدی است، خواهد شد و مستقیما باعث افزایش یکپارچه سازی میشود.
درین کاشت مانا بزرگترین تولید کننده ایمپلنت های دندانی در ایران
جهت خرید ایمپلنت های ایرانی 3a با این شماره تماس بگیرید یا جهت خرید آنلاین روی لینک زیر کلیک کنید
شماره تماس : 02126855680
خرید آنلاین : ایمپلنت
